Pierwszy kontakt z narkotykami miałam w wieku 14 lat. Moi rodzice się rozstali, ja zostałam z ojcem; ojciec zaczął coraz częściej zaglądać do kieliszka. Znalazłam grupę znajomych mojego starszego brata. Byli to ludzie, którzy nazywali siebie hippisami; podróżowali po Polsce, głosili piękne hasła: miłość-wolność-pokój. Były to puste słowa, ponieważ ludzie ci byli zniewoleni narkotykami. Dołączyłam do nich, zaczęłam z nimi zażywać narkotyki. W wieku 18 lat wyszłam za mąż i zerwałam z nimi kontakt, jednak po dwóch latach wróciłam i znowu zaczęłam ćpać. Próbowałam wiele razy przestać, zaliczyłam wiele detoksów, parę razy przebywałam na oddziale psychiatrycznym, niestety zawsze po krótkiej przerwie wracałam do ćpania. W 1989 pojechałam do Dzięgielowa na tydzień ewangelizacyjny, aby odebrać córkę, która tam była z moją bratową. Tam też spotkałam ludzi z Broczyny z ośrodka, dostałam propozycję aby pojechać z nimi. Wiedziałam że to moja ostatnia szansa ; jeżeli nie pojadę - umrę z wycieńczenia, lub spędzę resztę życia w więzieniu. miałam sprawy za produkcje i handel narkotykami. Wiedziałam, że jedynie Bóg może mi pomóc! Zdecydowałam, że pojadę. Terapia była dla mnie bardzo trudna - pojechałam bez odtrucia (detoksu), ale od samego początku czułam Bożą obecność, miłość, pokój. Po terapii zostałam w ośrodku jako wychowawca. To już prawie 20 lat. Nie zawsze było łatwo, przeżyłam wiele trudnych chwil, różnego rodzaju doświadczeń, cierpienia; jednak Bóg jest zawsze ze mną, posila, wzmacnia, podnosi zgnębionych! On jest wierny do końca. Jestem szczęśliwa że mogę być Bożym narzędziem i świadczyć o Jego nieustającej mocy; pomagać ludziom uwięzionym rozsupłać więzy uzależnienia.